حسین بود و تو بودی، تو خواهری كردی          حـسـینِ فـاطمه را گـرم، یـاوری كردی

غریب تـا كــه نـمـانــد حسین بی عباس          به جای خـواهری آن‌جا برادری كردی

گذشتی ازهمه چیزت به پای عشق حسین          چه خواهری تو برادر؟ كه مادری كردی

تو خواهری و برادر، تو مادری و پدر           تو راه بودی و رهرو، تو رهبری كردی

پس از حسین چه بر تو گذشت وارث درد!           به خون نشستی و درخون شناوری كردی
بـه روی نــیــزه سـر آفـتــاب را دیــدی           ولی شكست نخوردی و سروری كردی
چه زخم‌ها كه نزد خطبه‌ات به خفّـاشان           زبان گشودی و روشن سخنوری كردی
زبان نــبــود، خود ذوالفـقـار مــولا بود           سخـن درست بگویم تو حیـدری كردی
تـویـی مـفــسـر آن رسـتـخـیز ناگــاهـان           یگـانـه قـاصـد امـت! پـیـمـبـری كـردی
بـدل بـه آیـنـه شـد خـاك كــربـلا بـا تـو           تو كیـمـیـاگـری و كـیـمـیـاگری كـردی
من ازكجا و غزل گفتن از غـم تو كجا؟          تو ای بزرگ! خودت ذره‌پروری كردی